In Nederland kennen we belastingschijven, naarmate je meer gaat verdienen betaal je meer belasting. En die ‘druk’ is de laatste decennia nogal toegenomen. In 2003 was het 34,5% van je inkomen, nu is het 39,3%.
Aan het einde van het jaar lees je in het plaatselijke suffertje de verhoging van de gemeentelijke belastingen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wederom mag je meer bijdragen aan de gemeente waarin je resideert.
Is er landelijk meer geld nodig dan weten ‘ze’ weer extra heffingen te verzinnen en vaak de breedste schouders meer te belasten. Als je meer verdient, dan kun je nog wel iets meer missen. De belastingdruk neemt verder toe.
Wij als spaarzame Nederlands weten over het algemeen dat als je privé of zakelijk ambities hebt deze moeten passen bij je portemonnee. Kun je niet alles in een keer ‘realiseren’ zul je moeten kiezen en je moeten focussen; first things first. Je kostenpatroon is dan over het algemeen goed beheersbaar.
In Den Haag kan en mag alles. Ieder onderwerp komt op de agenda, alles is urgent en iedereen mag en kan er iets van vinden. 150 ‘man’ sterk. Elk onderwerp wordt tot in den treure behandeld en acties bepaald. Echte keuzes worden nauwelijks gemaakt, waardoor uiteindelijk ook alles echt urgent wordt. Geen keuzes maken, door prioriteiten te stellen, is alles half doen. Dan loopt het je al snel over de schoenen en verval je in de ene na de andere crisis, mogelijk zelfs tegelijk. Dan moet je het een na het ander als de wiedeweerga repareren. Pleisters plakken op open wonden. Dat kost je een vermogen aan pleisters… Als je dat vermogen niet hebt, maar je geeft het wel uit dan belast je de medelanders iets meer.
Bijkomend nadeel is dat op basis van stemmen tijdens het formeren portefeuilles worden toegewezen aan mensen die in ‘die partij’ zitten. Of ze kennis van zaken hebben is handig, maar geen voorwaarde. Dus je bekleedt een post niet omdat je de beste kandidaat bent met kennis van zaken, maar omdat je van een verkozen partij bent.
Stel je bent verantwoordelijk voor een bedrijf, team of vereniging. Je krijgt een willekeurige groep mensen die je moet verdelen over functies. Dan maak je je ‘opstelling’ zo goed mogelijk. En dat gaat echt niet altijd passen. Probeer dan maar eens vooruit te komen, zeker als je clusters van mensen hebt die ieder een ander (bedrijfs)doel nastreven. Je gaat in slow motion.
Als ‘manager’ hou je iedereen dan tevreden en laat je iedereen hun agenda afwerken en vind daar iets van. Het is geven en nemen en alles komt op de agenda. En alles krijgt budget. Deze manier van werken ziet er al gauw op toe dat je meer uitgeeft dan er binnenkomt, maar ook dat je minder hard groeit/ vooruit komt en dus minder rendeert. Managen met een ketting om.
Om de lasten te voldoen ga je leningen aan en je balanstotaal aan schulden loopt op. Door geen keuzes te maken en op alles in te gaan en continue brandjes te blussen worden deze brandjes steeds feller. De kosten nemen toe en die wentelt men elk jaar af door de belastingdruk licht te verhogen. Dat gaat goed tot het uiteindelijk een keer misgaat. Door een gebrek aan een visie op de lange termijn rommelt het door. Een vicieuze cirkel. In mijn ogen is dit de actuele politiek.
Visieloos is iets wat in het bedrijfsleven minder voorkomt, maar in de kamer wel business as usual lijkt. Als mensen niet meer uit mogen en ook niet kunnen geven dan er binnenkomt zal dat de druk verhogen. De druk om keuzes te maken. En om goede keuzes te maken is er visie nodig. Mijn voorstel voor de landelijke politiek is een challenge op te nemen in het nieuwe regeerakkoord. Een challenge om de belastingdruk te maximaliseren op 39% voor 2022 en de komende 3 jaar elk jaar te verminderen met 1%. Het zal dwingen tot keuzes maken en ons allen helpen.
‘Waar het visioen ontbreekt, verwildert het volk’. Spreuken 29:18